Zamarznięta Tundra

Frozen Tundra

Oto mój wytrzymały, oddany, pracowity mąż, Marlboro Man. Każdego ranka wstaje wcześnie rano, by nakarmić pastwisko za pastwiskiem bydła i koni i wybijać dziury w lodowatej powierzchni wszystkich stawów. To zimna, gorzka, samotna praca.

Zawsze kochałam zimę. Podejrzewam, że muszę mieć trochę odwrócić forma Sezonowe zaburzenia afektywne , bo zawsze byłam najszczęśliwsza, gdy pogoda jest najgorsza. Dla mnie zła pogoda przywołuje te wspaniałe wspomnienia odwołanych dni szkolnych, odwołanych ćwiczeń baletowych i odwołanych lekcji gry na fortepianie z dzieciństwa. Nigdy nie zapomnę tego cudownego uczucia, gdy rano słyszę, jak mama na palcach wchodzi do mojego pokoju po ciężkiej śnieżycy i szepcze: Szkoła odwołana… możesz iść dalej i spać . Ach… nie ma nic lepszego na świecie.

Podczas silnej burzy lodowej, której tu doświadczyliśmy w zeszłym miesiącu, w jedną niedzielę odwołano nawet KOŚCIÓŁ. Anulowany! Kościół ! Choć wtedy udawałem, że jestem lekko przerażony – w końcu kto odwołuje kościół? Co by było, gdyby Jezus odwołał Kazanie na Górze tylko z powodu niewielkich opadów lodu? Kogo to obchodzi, jeśli nie mieszkał dokładnie w regionie świata, który zazwyczaj doświadczał mroźnej pogody; Jestem pewien, że nawet gdyby to zrobił, to i tak by tego nie odwołał – właściwie byłam potajemnie podekscytowany kiedy usłyszałem wiadomość, że tego dnia nie będzie kościoła. Nie mów Bogu.

Anulowane rzeczy, do których nie muszę iść – to jest to, czym zawsze była dla mnie zima. To oczywiście i ciepłe ogniska, gorąca czekolada, opiekane pianki, kaszmirowe skarpetki i relaks. Zawsze kochałem zimę, ponieważ naprawdę nigdy nie musisz wychodzić na zewnątrz. Masz wymówkę, żeby zostać, odpocząć, być bezczynnym.

To znaczy, chyba że poślubisz ranczera…

…który sprawia, że ​​wstajesz z łóżka i idziesz z nim nakarmić o 6 rano, zanim zdążysz wypić kawę i zmienić spodnie do jogi ze spandexu. I pamiętasz swój aparat, ale zapominasz o rękawiczkach, co nie jest dobrym posunięciem przy, powiedzmy, 14-stopniowej pogodzie, tak jak twój region kraju doświadczył pewnego lutowego poranka 2007 roku.

A ty chcesz zostać w ciężarówce z ciepłą paszą, podczas gdy twój mąż brnie w dół do każdego stawu, by posiekać lód, ale nie chcesz czuć się jak miejka dziewczyna z bratkiem, więc idziesz za nim do każdego stawu swoim aparat fotograficzny. I upadasz, bo nosisz śliskie kowbojskie buty z małymi haftowanymi kwiatkami, a spodnie do jogi, jak się okazuje, nie są wystarczająco wytrzymałe, by wytrzymać upadek na zlodowaciałą ziemię, a lewy pośladek doznał poważnej kontuzji, ale nie nic nie mówisz, bo co ty u diabła robisz w spodniach do jogi na pracującym ranczu dla bydła? Przegrany.

Wtedy twoje palce zaczynają tracić czucie, ponieważ twoje rękawiczki wróciły do ​​domu, dekorując zwieńczenia na łóżku piętrowym twojej córki, a ty chcesz płakać, tak jak wtedy, gdy jechałeś na sankach na pole golfowe, kiedy miałeś siedem lat i zgubiłeś jednego z nich. rękawiczki i palce dotknęły śniegu. Ale nic nie mówisz, bo twój mąż stoi na zamarzniętym stawie, przecinając trzy cale lodu, a ty po prostu stoisz i robisz zdjęcia, a nie chcesz, żeby myślał, że jesteś miejską dziewczyną w stylu bratków. Nawet jeśli jesteś.

Następnie wspinasz się na szczyt karmnika, podczas gdy twój mąż jedzie w stronę zwierząt, aby zrobić kilka ładnych zdjęć. A twój mąż rozgląda się, żeby zobaczyć, gdzie są konie, i nie widzi tej dziury przed sobą, wjeżdża prosto w nią, a ty prawie spadasz z ciężarówki. Ale nie robisz tego, ponieważ twój prawy pośladek zaklinuje się między ogromną belą siana a uchwytem otwierającym podajnik i po raz kolejny zdajesz sobie sprawę, że spodnie do jogi nie są wystarczającym strojem ochronnym na całe życie na farmie bydła. Przegrany.

Nie pojawią się żadne zdjęcia moich zniekształconych pośladków.

I naprawdę nienawidzę zimy.