Pudełko prasowe

Press Box

Już trzeci rok z rzędu mój przywiązany kowboj, mąż, trenuje drużynę piłkarską mojego syna Bryce'a. Pisałem już wcześniej o tym stosunkowo nowym zjawisku w naszym życiu – praktykach, napełnianiu butelek z wodą, interpersonalnych konsekwencjach bycia zarówno żoną trenera, jak i matką zawodnika, napełnianie butelek z wodą i napełnianie butelek z wodą.

Również napełnianie bidonów.

Czy wspomniałem o napełnieniu butelek z wodą?

W każdym razie powyższe zdjęcie pochodzi ze specjalnej gry, którą mieliśmy we wtorek wieczorem, ale większość naszych gier odbywa się w ciągu dnia w sobotę. Drużyna Todda gra jako pierwsza, drużyna Bryce'a gra jako druga…

co oznacza 858?

A ja siedzę w loży prasowej na jakimkolwiek małym stadionie miejskim, na którym się znajdujemy i skrupulatnie nagrywam na wideo każdą grę z obu meczów.

Teraz nie jestem już tylko żoną trenera i matką zawodnika… Jestem także oficjalnym strzelcem filmów o meczach i nie jest to zadanie, które lekceważę. Widzisz, mój mąż podchodzi do swojej pracy trenerskiej tak, jakby prowadził drużynę NFL: on i jego koledzy trenerzy spotykają się dzień lub dwa po każdym meczu tygodnia, oglądają i studiują film, analizują gry, wykrywają słabości i aplikują wszystko, czego uczą się podczas praktyk w tym tygodniu. Potem w następną sobotę grają. I filmuję.

A ja jem Frito Chili Pie, kiedy jestem przy nim.

Przypadkowo natknąłem się na tę nową rolę w moim życiu, gdy zawodnik, którego matka kręciła film z meczu przez ostatnie dwa lata, nie grał w tym roku w piłkę nożną. Po tym, jak pomogłem Marlboro Manowi znaleźć odpowiednią kamerę (mama korzystała z własnej), zaproponowałem, że nakręcę film do pierwszej gry w tym roku, aby dać mu czas na zwerbowanie kogoś innego. To się nigdy nie zdarzyło, a w dziwnym obrocie wydarzeń zacząłem rozkoszować się moją nową pracą jako Team Videographer z następujących powodów:

1. Siadam w loży prasowej. Jest poza słońcem i zwykle jest o kilka stopni chłodniej. To jest świetne dla rudowłosych typów takich jak ja. Nie mieliśmy być w żywiołach.

dwa. Mam na czym się skupić. Bycie żoną trenera i matką zawodnika jest z natury bolesne. Biorę na siebie ciężar decyzji trenerskich mojego męża, ciężar wyników mojego syna na boisku oraz ciężar ogólnego samopoczucia fizycznego i emocjonalnego całego zespołu, a mój układ nerwowy jest doprowadzony do granic możliwości. Ale kiedy kręcę gry, mam zadanie do wykonania. Jestem zmuszony śledzić akcję na boisku przez mały 3-calowy wizjer i muszę trzymać aparat nieruchomo, bo inaczej film z gry nie będzie dobry. Tak więc nagłe szarpnięcia lub szalone wygięcia ciała – takie, do jakich jestem skłonny, jeśli jestem tylko obserwatorem na trybunach – nie wchodzą w grę.

w którym dniu jest dzień pamięci 2021

3. Mogę zjeść wszystkie Frito Chili Pies bez robienia scen. To jest bardzo ważne.

Cztery. Firma w kasie prasowej jest… zabawna. Na licealnych meczach piłkarskich, gdzie stawki są nieco wyższe (choć trudno mi sobie wyobrazić wyższe stawki niż te, które istnieją w naszych meczach), przypuszczam, że loża prasowa jest pełna dorosłych, którzy skrupulatnie kierują zegarem i ogłaszają Gry. Ale na meczach tych młodszych drużyn zwyczajowo ogłasza się miejscowy dzieciak w tej samej ogólnej grupie wiekowej. Odnajduję to nie tylko w naszym mieście, ale także w miastach innych drużyn naszej ligi; zwykle jest jakiś młodzieniec w wieku od 11 do 14 lat, który parkuje przy mikrofonie i wykrzykuje sztuki, graczy i kary.

Komentator naszego zespołu, koleś trochę starszy od Bryce'a, jest po prostu niezwykły. Znalazł swoje przeznaczenie w ogłaszaniu futbolu i robi to z pewnością siebie i urokiem.

I… został sprowadzony na zaplecze przez PACZKĘ HUSKIÓW!!!

Został pokonany przez całą HORSĘ husky!

Znowu: jest niezwykły. I ma całkiem mądrego pomocnika, który pomaga mu identyfikować graczy i wyjaśniać kary i wezwania, zanim je ogłosi, i myślę, że muszą działać w trasie.

Ale są też inne postacie w polu prasowym. Mój młodszy syn jest jednym z nich. Jego najlepszy przyjaciel Phillip (chłopiec Hiacynta) jest kolejnym. I jest ich jeszcze kilka. Przychodzą i odchodzą, jak im się podoba, czasami witane przez dwóch chłopców ogłaszających, czasami nie, a od czasu do czasu kilka chichoczących dziewczyn odważy się wsadzić głowy do loży prasowej, a wszyscy chłopcy w perukach, powiedz im nie ma już miejsca i rozmawiaj przez następne piętnaście minut o tym, jak bardzo nienawidzą dziewczyn. Potem rozmawiają o tym, jak bestią są Broncos (tak, „bestia” jest teraz zarówno przymiotnikiem, jak i rzeczownikiem), a jedno z dzieci opowiada historię o tym, jak jego wujek złapał tego lata rekina w jeziorze i wszyscy są zbyt zajęta rozmową o tym, jak bestia zdaje sobie sprawę, że w Oklahomie nie ma rekinów. Potem jeden z nich opowiada inną historię o tym, jak jeden z obrońców Broncosów przyszedł kiedyś do Pawhuski, ponieważ chciał podnosić ciężary z naszymi licealistami – i czeka, aż każdy dzieciak ma jak najszersze oczy, zanim im powie żartował cały czas. Potem wszyscy mówią o tym, jaka byłaby bestia, gdyby to była naprawdę prawda, i to trwa i trwa i trwa.

Znaczenie obserwacji motyla

I przez cały czas siedzę po drugiej stronie przegrody, obserwuję grę i pilnie zajmuję się moją pracą jako filmowiec… ale jestem bardzo rozbawiony wszystkimi wydarzeniami po drugiej stronie.

Podoba mi się w pudełku prasowym. Myślę, że zostanę na chwilę.