Miecze o zachodzie słońca

Swords Sunset

nowenna do św. Charbela

Zachód słońca zeszłej nocy był piękny. Kurde, cholernie piękna.

Kiedy zauważyłem zachód słońca, byłem na zewnątrz, sprawdzając fort z bronią mojego najmłodszego dziecka. Zbudował go wzdłuż rogu skalnej ściany wokół naszego podwórka i stworzył domowej roboty miecze, nunczuki i kilka innych rodzajów broni, o których nigdy nie słyszałem. Wierny temu dziecku, pracował nad tym dobre dwie godziny i musiał mi wyjaśnić każdy jego aspekt. Potem powiedział mi, że mam wspiąć się na pień ściętej gałęzi drzewa i walczyć na miecze, aż jeden z nas straci miecz.

Wspiąłem się więc na ściętą gałąź drzewa. Potem spadłem ze ściętej gałęzi, zanim jeszcze zdążyliśmy rozpocząć pojedynek. Kiedy próbowałam wrócić na ściętą gałąź, moje dziecko powiedziało: W porządku, mamo… nie musisz. Myślę, że dzieciakowi było mi żal, co sprawiło, że jeszcze bardziej chciałem wrócić na gałąź. Tak zrobiłem, a potem znowu spadłem.

Potem zobaczyłem zachód słońca i powiedziałem: Och! Muszę chwycić aparat!

I kiedy wbiegłam do domu, mogłabym przysiąc, że usłyszałam mamrotanie mojego dziecka Śmiało i uciekaj, tchórzu. Tak myślałem.

Cokolwiek! Jezu!

Oto czego dowiedziałem się zeszłej nocy: Dzieciak z mieczem i pięknym zachodem słońca to zwycięska kombinacja.

Zwycięstwo jest moje!

A teraz, Mamo, niniejszym przekazuję Ci mój miecz. Wyjąłem go z dolnej szuflady twojej szafki na akta i wydarzyła się najdziwniejsza rzecz: kiedy ją wyciągnąłem, wszystkie twoje akta zwaliły się na wielki stos. Czy to normalne?

Ups.

Och, cóż… nie obchodzi mnie to. Nie ma tam nic ważnego. Tylko takie rzeczy jak akty urodzenia, karty ubezpieczenia społecznego i inne przedmioty, które dowodzą, że wszyscy istniejemy.

Znowu nic ważnego.

Dzięki, mamo. Wiedziałem, że zrozumiesz.

Kiedykolwiek kochanie.

W każdej chwili.