Polityka psów

Dog Politics

Moje wieczorne spacery to nie lada przygoda.

Po pierwsze, zanim będę mógł wyruszyć, muszę znaleźć słuchawki, aby móc słuchać makabrycznego podcastu kryminalnego, na którym jestem uzależniony. Obecnie jest to Casefile, opowiadany przez mężczyznę z prawdopodobnie najsilniejszym australijskim akcentem, jaki w życiu słyszałem. Zastanawiam się, czy jego akcent jest silny dla innych Australijczyków – czy jest porównywalny, powiedzmy, z bostońskim akcentem w Stanach – czy jest to po prostu normalny australijski akcent. Ale to wszystko jest dyskusyjne, jeśli nie mogę znaleźć słuchawek, a słuchawki w naszym domu są gorsze niż ładowarki do iPhone'a, ponieważ to, co ich jest ich, a to, co moje, jest również ich. Nigdy ich nie znajdę — nigdy. Więc wtedy jestem sfrustrowany, ponieważ zużyłem energię na wkładanie skarpet i butów do tenisa (nie nazywam ich butami do biegania, pamiętajcie, ponieważ nie biegam w nich. Z drugiej strony, nie gram w nich też w tenisa). Ale cóż.) i chcę wyjść za drzwi i iść, zanim zmienię zdanie. Więc zmuszam wszystkich w domu, aby przestali to, co robią i znaleźli mi smętną parę słuchawek – a kiedy w końcu znajduje się para, jest zawiązana i splątana… ale łapię je i i tak wychodzę za drzwi, przysięgając jeszcze raz kupić sejf, w którym można przechowywać wszystkie wtyczki i przewody, które są mi drogie.

W chwili, gdy wychodzę frontowymi drzwiami, zostaje zauważony. Powinienem raczej powiedzieć, że moje tenisówki są zauważone. Psy od razu wiedzą, kiedy wychodzę na spacer, i zaczynają robić salta w tył, wyć, skakać i robić inne rzeczy, które mogłyby doprowadzić przeciętnego obserwatora do przekonania, że ​​tych biednych psów nigdy nie wolno wyprowadzać na spacery. Nieważne, że zostały zabrane na spacer 24 godziny temu i nieważne, że mieszkają na ranczo i mogą chodzić, gdzie i kiedy chcą. Ale kiedy przychodzi czas na spacer, wpadają w szał! Mimo to mówię, że mój obowiązkowy CHCĘ WYJŚĆ NA SPACER???? ponieważ tak bardzo, jak wariują, kiedy po raz pierwszy wychodzę, to w zasadzie rozwalają uszczelkę, gdy mówię to zdanie. Następnie przechodzimy przez nasz podjazd i kierujemy się w dół drogi.

Pierwszą rzeczą, którą musimy zejść z drogi po przejściu przez strażnika bydła, jest usunięcie ich kupy z drogi. Myślę, że oszczędzają to dla mnie; czy powinienem czuć się zaszczycony? Charlie idzie na wschód od ogrodzenia, Duke idzie drogą i trochę na łąkę z sianem, Presley wybiera rów, a Walter i Lucy po prostu idą tam, gdzie ich serca każą im iść. Idę dalej, jakbym niczego nie zauważył (w końcu nie chcę ich tremy), ale cały czas zastanawiam się, jak te psy mogłyby pozostać regularne, gdybym nie pojawiła się w moim buty do tenisa raz dziennie. Mam na myśli, ach! Dbaj o swój biznes w swoim czasie, psiaki!

Od tego momentu sprawy stają się naprawdę niepewne. Laboratoria idą w jednym kierunku, rzekomo w poszukiwaniu królików. Charlie odchodzi w innym kierunku, rzekomo w poszukiwaniu królików. Walter… cóż, nie wiem, co robi Walter. Zatrzymuje się w rowie, potem wybiega na pastwisko, by coś gonić, potem wyje, a potem idzie poszukać Charliego. Tymczasem Presley, nasz niezwykle lojalny owczarek niemiecki, nie opuszcza mnie. Ani jednej sekundy. Staram się go zachęcić do wyjścia na pastwisko z innymi psami, żeby mógł się pobawić i pobawić, ale on po prostu patrzy na mnie, jakbym nie miał wyczucia jego rasy, czego wprawdzie nie mam, ale zaczynam uczyć się. Jego jedynym celem w życiu jest trzymanie mnie (i reszty rodziny) na widoku i upewnienie się, że nic nam się nie stanie. Nie dostaliśmy go do tego celu, ale to całkiem niezła korzyść, biorąc pod uwagę, że idę wzdłuż drogi, słuchając makabrycznych podcastów o prawdziwych zbrodniach.

Od czasu do czasu wszystkie psy zbierają się na drodze i mają trochę czasu na wyrwanie się z wysokiej trawy, i nieuchronnie Lucy udaje się do Charliego, aby go wylizać na śmierć. Być może pamiętasz przez miesiące i lata, że ​​Lucy (a czasami Duke) ma zły nawyk kochania Bassetów tak bardzo, że gorączkowo liżą się po twarzach do tego stopnia, że ​​prawie ich obezwładniają. Walter skutecznie zaciska kagańce zębami, jeśli posuną się za daleko, ale ponieważ Charlie został nieco osłabiony przez swoją chorobę w ciągu ostatniego roku, czasami nie jest w stanie ich odeprzeć. Lucy jest szczególnie winna lizania. Więc na naszych spacerach, kiedy idzie do Charliego, żeby zacząć go lizać, stanowczo mówię NIE Lucy i podchodzę, żeby je rozdzielić.

Cóż, Presley zwracał na to uwagę, a teraz jego instynkt ochronny obejmuje również Charliego. Teraz, kiedy Lucy podchodzi do Charliego, nie muszę nawet nic mówić – Presley natychmiast podbiega i staje między Lucy Liszaczką a Charlesem… a jeśli próbuje się przepchnąć, Presley zaciska się na jej szyi i odciąga ją.

Wszystko jest w porządku, z wyjątkiem tego, że jeśli Duke jest obecny, gdy Presley chroni Charliego przed Lucy, Duke staje się opiekuńczy wobec swojej siostry i zaczyna pokazywać Presleyowi, kto jest szefem, co Presley w pełni akceptuje, ponieważ widział na własne oczy, co Duke może zrobić pancernikowi. Więc to sprawia, że ​​Charlie jest ponownie podatny na atak lizania, więc mówię Lucy nie, co wyzwala instynkt ochronny Presleya, a potem cykl zaczyna się od nowa. A potem w pewnym momencie, jeśli pochylam się i głaskam Charliego, Duke też się zadrapie. Charlie wychodzi z równowagi na myśl o podzieleniu się moimi uczuciami z jednym z pozostałych psów i zaczyna warczeć na Duke'a. Wtedy Duke zaczyna go lizać i wybucha pandemonium.

Potem pojawia się Walter i zaczyna wyć w bardzo komiczny sposób, choć nie ma pojęcia, że ​​to w ogóle zabawne. I to właśnie sprawia, że ​​jest to zabawne.

A wszystko to jest ubarwione przez makabryczny podcast o prawdziwej zbrodni, którego słucham w moich splątanych słuchawkach. Hej, przynajmniej to nie jest podcast o polityce!

Mam całą politykę, jaką mogę zarządzać z tymi moimi psami.