Monday Morning Cow
Zdaję sobie sprawę, że ostatnio prawie przesadziłem z porównaniami zwierząt.
Była taka krowa z chudymi nogami i niezbyt chudym torsem. Relacjonowałem. Tak dużo opowiadałem.
Był taki laktacyjny pies z obwisłymi sutkami i rezygnacją z życia, które sobie wyrzeźbiła. Relacjonowałem się z nią tak ostro, że poczułem, jak napływa mi mleko.
(Czy są nazywane sutkami, jeśli są na psie? Mieszkam na wsi od trzynastu lat i wstydzę się powiedzieć, że nie znam odpowiedzi na to pytanie.)
W każdym razie przepraszam. Przepraszam za wszystko.
Ale jestem TAKA ta krowa dziś rano.
Mokry nos, ale nie z dobrego zdrowia. Od chwilowo pogorszonego stanu zdrowia. Od kroplówki po nosie. Od chorób górnych dróg oddechowych. Od zadu, cokolwiek to jest.
Naprawdę złe grzywki. Moje grzywki nagle budzą odrazę; organizowanie codziennych protestów.
(Nie mam zamiaru wpisywać światowego cowlicka. Nie.)
Oczy czarne, ale nie z naturalnych oznaczeń. Z tuszu do rzęs. Czarny. Dużo tego. Od nie zdjęcia go zeszłej nocy. Nie mów Mary Kay ani Bobbie Brown. Zdaję sobie sprawę, że oboje uznaliby to za grzech kardynalny.
Czarna kropka na mojej twarzy, ale nie plama. Kret. ZNAK PIĘKNOŚCI, DANG-IT! Jest tam, odkąd byłam małą dziewczynką. Jest trochę w stylu Cindy Crawford… tyle że po prawej stronie mojego nosa, a nie tuż nad zmysłowymi, idealnymi ustami. Zaczekaj. Te usta należą do Cindy, nie do mnie. Nie mam zmysłowych ust. Muszę je ugryźć, jeśli chcę, żeby puchły. I nie boję się tego zrobić.
I nigdy nie przeszkadzało mi mój pieprzyk. Nie przeszkadza mi nawet osiem włosów, które z niego wyrastają. Czasami zaplatam je w warkocz.
Ponieważ zawsze wierzyłem:
Kiedy życie daje ci cytryny, robisz lemoniadę.
A kiedy włosy wyrastają z twojego pieprzyka, zaplatasz warkocz.
Wesołego poniedziałku!
Kobieta-pionierka
