Inny rodzaj pokazu

Different Kind Show

Kiedy moja teściowa Nan zmarła w maju ubiegłego roku, właśnie rozpoczęliśmy kolejny blok filmowania na ranczu. Zaczęliśmy kręcić w środę, a ona zmarła w czwartek wieczorem. Nie wchodząc w szczegóły, właśnie w okolicach Dnia Matki dowiedzieliśmy się, że jej sytuacja jest śmiertelna i nic więcej nie można zrobić. W tamtym czasie, chociaż nie dano nam żadnego harmonogramu, myślę, że wszyscy zakładaliśmy, że mamy do czynienia z dwoma lub trzema miesiącami – z pewnością przez większość lata. Nie mogliśmy sobie wyobrazić, że za mniej niż dwa tygodnie jej nie będzie.

Po otrzymaniu wiadomości o prognozach Nan na Dzień Matki zdecydowaliśmy z Laddem, że ruszymy naprzód z tym natychmiastowym blokiem filmowym, ponieważ cała firma produkcyjna zorganizowała już podróż i wiedzieliśmy, że będzie to trudniejsze. później latem, kiedy (zakładaliśmy) stan Nan się pogorszy. Ale jak się okazało, Grammie była na swojej własnej osi czasu. To było tak, jakby kiedy wiedziała, że ​​walka się skończyła, pozwoliła sobie poddać się i odpuścić. Nigdy nie lubiła tracić czasu.

W piątek rano powiedziałem ekipie filmowej, że Nan nie ma. W końcu od lat przyjeżdżają na ranczo, aby filmować naszą rodzinę i wszyscy poznali Nan przez wszystkie posiłki, spotkania i uroczystości. Większość załogi nie zdawała sobie sprawy z powagi jej stanu, więc był to cios dla wszystkich.

Zaraz po śmierci Nan Ladd, jego brat Tim, dzieci i nasi mili kowboje rzucili się do porządkowania naszego rodzinnego cmentarza w ramach przygotowań do jej pogrzebu. Tak ludzie ze wsi radzą sobie ze smutkiem — biorą do ręki palnik spawalniczy. Ogrodzenie naszego cmentarza wymagało odbudowy, niektóre dziury musiały zostać wypełnione, i był to po prostu dobry sposób, aby wszyscy mogli skupić się na zadaniu w ciągu tygodnia poprzedzającego jej pogrzeb. Wszyscy chcieliśmy, aby ranczo, domostwo i cmentarz wyglądały pięknie, dla całej dalszej rodziny, która miała wchodzić… ale szczególnie dla Nan. Kochała ranczo i strumień za cmentarzem. Tam został pochowany jej najstarszy syn, więc zawsze było to dla niej miejsce szczególne.

Powyżej: szewc Nan.

Ten sobotni odcinek mojego programu został nakręcony tuż po śmierci Nan. Ladd i ja pomyśleliśmy o tym i powiedzieliśmy: „Słuchaj, możemy albo całkowicie udawać, że tak się nie stało w programie i po prostu w ogóle tego nie przyznać, albo możemy pokazać, co naprawdę się dzieje. Dziwnie było zrobić sobie przerwę w filmowaniu, a potem wznowić po pogrzebie, jakby nasza rodzina nie doświadczyła tej wielkiej straty. Kiedy zwykle filmujemy nasz program, dokumentujemy, co dzieje się w tym czasie na ranczo. Ludzie, którzy oglądali nasz program przez lata, również poznali Nan. Postanowiliśmy więc poświęcić odcinek jednemu z dni tuż po śmierci Grammie. Wszyscy pracowaliśmy na cmentarzu i jemy razem rodzinny obiad. To smutne, ale prawdziwe. I wszyscy trzymaliśmy się razem całkiem dobrze.

Muszę wspomnieć, jak wspaniały był Pacific (nasza ekipa produkcyjna) – i jak bardzo wspierał Food Network – podczas tego bloku filmowego. Pierwotnie planowaliśmy dziewięć odcinków; Myślę, że skończyliśmy z czterema, może czterema i pół. Ale otrzymaliśmy zerową presję ze strony Pacific lub Food Network; wręcz przeciwnie, w zasadzie powiedzieli, że nawet o nas nie myślcie, nie martwcie się o występy w tym bloku – po prostu poświęćcie trochę czasu swojej rodzinie. Ich hojność była takim darem dla Ladda i dla mnie. Udało nam się skupić na tym, gdzie powinno być. A cała ekipa przyjechała do naszego domu po pogrzebie, tak jak wszyscy nasi przyjaciele i rodzina. Zanosili jedzenie do Chucka, pomagali koordynować sprawy. To była sytuacja surrealistyczna – zderzenie filmu i życia. Ale wszystko się udało.

W każdym razie chciałem, żebyś miał tło, ponieważ sobotni program nie jest typowym odcinkiem PW.

Muszę zakończyć tym zdjęciem Nan na Hawajach podczas miesiąca miodowego jej i Chucka. Była taka czarująca!

Tak bardzo za nią tęsknimy.